Με την αποκατάσταση της δημοκρατικής ομαλότητας, η οργανωτική γεωγραφία του γυναικείου χώρου εμφανίζει ιδιαίτερη ποικιλομορφία. Καταρχάς επανιδρύονται γυναικείοι σύλλογοι, η λειτουργία των οποίων είχε διακοπεί από το στρατιωτικό καθεστώς, ή είχε ανασταλεί ως ένδειξη αντίδρασης στην επιβολή της δικτατορίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο Σύνδεσμος για τα Δικαιώματα της Γυναίκας (ΣΔΓ ), που επανιδρύεται το 1974, συμμετέχει ενεργά στις γυναικείες δραστηριότητες της περιόδου 1974-1990 και πρωτοστατεί στη διαμόρφωση του νέου θεσμικού πλαισίου για την ισότητα των φύλων.
Ταυτόχρονα δημιουργούνται πανελλαδικές γυναικείες οργανώσεις που συνδέονται ή εξαρτώνται από κάποιο πολιτικό κόμμα. Στην κατηγορία αυτή ανήκουν τρεις μεγάλες πανελλαδικές γυναικείες οργανώσεις: η Κίνηση Δημοκρατικών Γυναικών (ΚΔΓ ) με πολιτικούς δεσμούς με το ΚΚΕ Εσωτερικού· η Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας (ΟΓΕ ), που συνδέεται με το ΚΚΕ · και η Ένωση Γυναικών Ελλάδας (ΕΓΕ ), που πολιτογραφείται στον χώρο του ΠΑΣΟΚ . Στο πλάι τους σχηματίζονται και άλλες οργανώσεις με έντονες πολιτικές αναφορές και συνδέσεις (Κίνηση Η Γυναίκα στην Αντίσταση, Προοδευτική Ένωση Μητέρων Ελλάδας κ.ά.).
Την ίδια περίοδο, τα πολιτικά κόμματα και οι πολιτικές νεολαίες, αλλά και συνδικαλιστικοί φορείς, συγκροτούν σταδιακά τμήματα ή επιτροπές γυναικών με αντικείμενο τη «δουλειά στις γυναίκες». Εκ των πραγμάτων, τα γυναικεία αυτά κομματικά τμήματα συνομιλούν, όχι πάντοτε αρμονικά, με τις θέσεις και τις πρακτικές των γυναικείων οργανώσεων και του φεμινιστικού κινήματος. Στην περίπτωση όμως της ανανεωτικής Αριστεράς, η γυναικεία συλλογικότητα συμμετέχει η ίδια στο φεμινιστικό κίνημα και εξελίσσεται σε εσωκομματικό μοχλό πίεσης, προκειμένου η φεμινιστική συλλογιστική να επηρεάσει
την πολιτική του κόμματος.
Στον αντίποδα της κυρίαρχης κομματικής λογικής ενός γυναικείου μαζικού χώρου τον οποίο τα πολιτικά κόμματα οφείλουν να αξιοποιήσουν, να διαπαιδαγωγήσουν και να καθοδηγήσουν μέσω μιας μαζικής γυναικείας οργάνωσης ή του κομματικού μηχανισμού, βρίσκεται η επιλογή της αυτόνομης γυναικείας οργάνωσης και ομάδας. Οι αυτόνομες φεμινιστικές ομάδες επιχειρούν να συλλογιστούν και να πράξουν ανεξάρτητα από οποιαδήποτε κομματική, αλλά και γενικότερα αντρική, επιρροή. Και υποστηρίζουν ότι αυτός ο τρόπος λειτουργίας συνιστά προϋπόθεση της φεμινιστικής πολιτικής. Το 1975 δημιουργείται στην Αθήνα η πρώτη οργάνωση του αυτόνομου φεμινιστικού χώρου με τον χαρακτηριστικό τίτλο Κίνηση για
την Απελευθέρωση των Γυναικών (ΚΑΓ). Η πρωτοβουλία ανήκει σε γυναίκες που αυτοχαρακτηρίζονται ανένταχτες της Αριστεράς. Το 1978 η ΚΑΓ εκδίδει την εφημερίδα Γιά τήν ἀπελευθέρωση τῶν γυναικῶν. Την επόμενη χρονιά ακολουθούν ομάδες γυναικών στη Νομική, τη Φιλοσοφική, την Ιατρική, το Βιολογικό, την Πάντειο, τις ανώτερες τεχνικές σχολές κ.ο.κ. Στη διάρκεια της δεκαετίας του 1980, αυτόνομες ομάδες γυναικών συστήνονται σε συνοικίες της Αθήνας, σε μεγάλες επαρχιακές πόλεις ή και θεματικά προσανατολισμένες. Οι ομάδες αυτές θα δώσουν τον τόνο ενός πολύχρωμου και δυναμικού φεμινισμού, του φεμινισμού της Μεταπολίτευσης.
